«نخستین‌بار که کتاب «مسخ» فرانتس کافکا را خواندم، به‌ شدت از حشره شدن گرگوار زامزا جانبداری کردم. سرنوشت او، با آن فضای زندگی و کاری، تنها بدانجا می‌توانست بیانجامد. همان فضا و شرایط، گاه در زندگی ما مردم نیز احساس می‌شد. روزهای متمادی به خودم و آدمیانی که می‌دیدم، می‌اندیشیدم؛ آدمیانی که به‌نظرم با مسخ شدن فاصله‌ چندانی نداشتند. تصورم این بود که تنها یک تحول اساسی و بنیادین، احساس پوچی، بیهودگی و ناامیدی را از دل مردم می‌تواند بشوید؛ و آنان را بر گام‌های خویش استوار سازد. سال‌ها گذشت. جامعه تحول‌های زیادی را تجربه کرد. در گیرودار یک بیماری و دوره‌ طولانی درمان، بار دیگر «مسخ» را مطالعه کردم. نیازی که برای برخاستن و به جریان‌های جاری زندگی پیوستن درخود می‌دیدم، موجب شد تا قلم به دست بگیرم و گرگوار را که در داستان من آبتین نام گرفت، از پوست سخت حشره‌گونه‌اش بیرون آورم و به او فرصت دهم تا بار دیگر بخت خویش را برای زندگی در شرایطی که پس از مسخ او ایجاد شده بود، بیازماید. می‌توانم بگویم، عمری بر سر آن نهادم. تا اینکه بالاخره مُهر پایان بر آن زدم و نام «هنوز هیچکس نیستم» بر آن نهادم. بعدها سه سال دیگر برای آن زمان گذاشتم تا به چشم یک ناقد، اثر را ویرایش کرده، به موجزترین شکلی که می‌توانم، اصلاحش کنم و در نهایت، بخت خود را برای به چاپ رسانیدن آن بیازمایم. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.»

این رمان ۲۵۰ صفحه‌ای با نام «هنوز هیچکس نیستم» از سوی نشر آرادمان منتشر شده و در نمایشگاه کتاب تهران نیز عرضه خواهد شد.